Tak wygląda areszt śledczy za murami, miejsce, do którego na co dzień zielonogórzenia nie mają wstępu. Mariusz Kapała / GLZ pewnością wielu przechodząc, czy też przejeżdżając koło aresztu, nieraz zastanawiało się, jak wygląda za życie murami aresztu. Możecie to zobaczyć na własne chwilę przeniesiemy się do naszych sąsiadów do Zielonej Góry. I pokażemy wam tamtejszy areszt. W ostatnich miesiącach na terenie aresztu zlikwidowano wieżyczki, ale nie wpływa to na bezpieczeństwo, bo są tam również inne zabezpieczenia strzegące murów obiektu. Obiekt jest stale monitorowany, a każdy zakamarek dobrze strzeżony. Wokół możemy dostrzec zainstalowany drut kolczasty. Tak wygląda areszt śledczy widziany z ulicy Łużyckiej:Ponadto na terenie aresztu znajduje się siłownia, biblioteka, miejsce do spotkań z księdzem. A jak wyglądają cele, korytarze i sam teren poza budynkami? Zobaczcie: Lubuskie "Alcatraz". Zajrzeliśmy do wnętrz zielonogórskiego ... Zobacz film, jak znikał mur Aresztu Śledczego w Zielonej Górze:Polecane ofertyMateriały promocyjne partnera

fot. A. WilgaChoć wysiedlenie aresztu miało miejsce kilka miesięcy temu wciąż nie podjęto decyzji czy budynek zostanie poddany rewitalizacji i co będzie się znajdowało w opustoszałych murach jednostki. W czwartek nasi dziennikarze zwiedzili budynek Aresztu Śledczego w zostało zbudowane w 1903 roku przez władze carskie na ówczesnych obrzeżach miasta. Placówkę umiejscowiono przy ulicy Mikołajewskiej a dzisiejszej ul. Romualda Traugutta. Forma aresztu śledczego przetrwała w niezmienionej formie i składa się z jednego pawilonu mieszkalnego w centrum terenu, gdzie znajdują się dwa oddziały, części administracyjnej, bramy wjazdowej oraz wieżyczki, która tworzy mur ochronny. W obrębie aresztu znajduje się również część gospodarcza połączona z częścią administracyjną. Od strony wschodniej zlokalizowana jest kotłownia przylegająca do muru obronnego. Podczas I i II wojny światowej podczas gdy zniszczenia miasta sięgały 70%, budynki więzienia praktycznie nie zostały uszkodzone, Do 1915 roku więzieniem zarządzały władze rosyjskie, następnie niemieccy okupanci do roku 1918, później władze polskie. W I dekadzie września 1939 roku władzę przejęli Niemcy natomiast po wyzwoleniu Ostrołęki z początkiem września 1944 roku obiekt podlegał pod zarząd polskich władz. Z początkiem kwietnia 1940 roku nastąpiły masowe aresztowania, które objęły około 200 osób. Aresztowano lekarzy, pracowników urzędów, starszą młodzież oraz księży. Wśród kilkunastu osadzonych znaleźli się A. Kukliński i J. Psarski. W więzieniu podczas okupacji hitlerowskiej wśród osadzonych znajdowały się także osoby podejrzane o działalność podziemną lub o współpracę z konspiracyjnymi wojnie placówka miała charakter karno-śledczy i była nadzorowana przez Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego. W jednostce umieszczano przeciwników politycznych oraz przestępców. Wśród aresztowanych byli niektórzy żołnierze więzienna do roku 1980 podlegała pod Okręgowy Inspektorat Służby Więziennej w Warszawie. Na przestrzeni ostatnich 30 lat wielokrotnie zmieniano podległość służbową placówki. Areszt Śledczy w Ostrołęce od połowy sierpnia 2010 roku podlegał OISW w Warszawie a od grudnia OISW w zależności od środków finansowych przeprowadzano wewnętrzną modernizację budynku w tym pomieszczeń administracyjno – gospodarczych i budynku penitencjarnego. W ostatnich latach zwiększono powierzchnię użytkową pawilonu mieszkalnego poprzez adaptację poddasza. Znajduje się tam pokój psychologa, gabinet kierownika penitencjarnego i koordynatorów a także biblioteka, radiowęzeł, kaplica, świetlica oraz kantyna dla osadzonych. Wszelkie prace remontowe wykonywane były w większości przez skazanych. Areszt Śledczy w Ostrołęce jest przystosowany dla 134 osadzonych, wyłącznie mężczyzn tymczasowo aresztowanych i skazanych. Kilka miesięcy temu wszystkie działy aresztu śledczego zostały przeniesione do Przytuł Starych, miejscowości oddalonej o 12 km od Ostrołęki. - Dzięki wielkiemu wysiłkowi wszystkich funkcjonariuszy i pracowników cywilnych w ciągu kilku dni z Ostrołęki do Przytuł Starych sprawnie przetransportowano wszystkie działy, a skazanych w kilkanaście godzin (ponad sto osób) przewieziono do nowego zakładu. – powiedział kpt. mgr Tadeusz Dobrowolski, rzecznik prasowy Aresztu Śledczego w Ostrołęce. - Wydatnej pomocy w przetransportowaniu osadzonych udzielił nam GISW z Czerwonego Boru i Białegostoku – dodaje opustoszałego budynku przy ul. Traugutta nie jest jeszcze znane. Już niedługo zostanie podjęta decyzja w sprawie ewentualnego odnowienia jednostki i jej przeznaczenia. - Dalsze działania związane z Aresztem Śledczym w Ostrołęce są wciąż kwestią otwartą. Dotychczas nie podjęto ostatecznej decyzji jednak przeznaczenie budynku w dalszym ciągu będzie związane ze służbą więzienną. – powiedział nam kpt. Michał Zagłoba, rzecznik OISW w Białymstoku. Oficjalnej informacji o przeznaczeniu jednostki można spodziewać się z początkiem września – dodaje Zagłoba.

Tymczasowe aresztowanie jest jednym ze środków zapewniających prawidłowy tok postępowania karnego. Osoby tymczasowo aresztowane umieszcza się w aresztach śledczych. Jak wygląda organizacja tych placówek i jakie prawa mają osadzeni tam przebywający? 1. Tymczasowe aresztowanie? Areszt śledczy 2. Pobyt w areszcie śledczym 3. Prawa tymczasowo aresztowanego 4. Tymczasowe aresztowanie a dostęp do telefonu 5. Tymczasowe aresztowanie a dostęp do telefonu - komunikowanie się ze światem zewnętrznym 6. Korzystanie przez tymczasowo aresztowanego ze środków łączności 7. Wyłączenia możliwości korzystania ze środków łączności 8. Kontakt tymczasowo aresztowanego z obrońcą 9. Odmowa? Przysługuje zażalenie 10. Rozmowa telefoniczna tymczasowo aresztowanego 11. Tymczasowe aresztowanie a prawo do uzyskania widzenia 12. Zgoda na widzenie z osobą tymczasowo aresztowaną 13. Odmowa zgody na widzenie z osobą tymczasowo aresztowaną 14. Widzenie z osobą tymczasowo aresztowaną - przebieg 15. Odszkodowanie za niesłuszne tymczasowe aresztowanie 16. W przypadku niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania 17. Dla przykładu 18. Warto wiedzieć... 19. Nadmiernie długi czas trwania tymczasowego aresztowania 20. Artykuł 5 21. Opis sprawy 22. Organizacja aresztów 23. Służba Więzienna 24. Podległość Ministrowi Sprawiedliwości Tymczasowe aresztowanie? Areszt śledczyWykonanie tymczasowego aresztowania służy realizacji celów takich jak zabezpieczenie prawidłowego toku postępowania karnego. Zgodnie z art. 208 § 2 ustawy Kodeks karny wykonawczy (dalej jako: kkw), tymczasowe aresztowanie wykonuje się w aresztach osobę tymczasowo aresztowaną do aresztu śledczego, należy ją bezzwłocznie poinformować o przysługujących jej prawach i ciążących na niej obowiązkach oraz o konsekwencjach wynikających z niepodania nowego adresu przy zmianie miejsca zamieszkania. Wówczas bowiem pisma wysłane pod wskazany wcześniej adres uważa się za doręczone – art. 139 § 1 ustawy Kodeks postępowania wszystkim jednak osobie takiej należy umożliwić zapoznanie się z obowiązującymi przepisami i regulaminem organizacyjno-porządkowym wykonywania tymczasowego aresztowania. Osobę tymczasowo aresztowaną należy również poddać odpowiednim badaniom lekarskim i zabiegom sanitarnym (art. 210 kkw).Pobyt w areszcie śledczymPo przyjęciu tymczasowo aresztowanego do aresztu śledczego bezzwłocznie zawiadamia się o tym organ, do którego dyspozycji tymczasowo aresztowany pozostaje (art. 211 § 1 kkw).Po osadzeniu w areszcie osoba tymczasowo aresztowana ma prawo zawiadomienia o miejscu swojego pobytu osobę najbliższą albo inną osobę, stowarzyszenie, organizację lub instytucję, a także swojego obrońcę. Jeżeli tymczasowo aresztowany jest cudzoziemcem, ma on ponadto prawo zawiadomić właściwy urząd konsularny, a w razie braku takiego urzędu – właściwe przedstawicielstwo z art. 212c § 1 kkw, tymczasowo aresztowanego poddaje się także badaniom osobopoznawczym, w zakresie niezbędnym dla zapobiegania wzajemnej demoralizacji tymczasowo aresztowanych oraz zapewnienia porządku i bezpieczeństwa w tymczasowo aresztowanegoPoza kilkoma wyjątkami, tymczasowo aresztowany korzysta co najmniej z takich uprawnień, jakie przysługują skazanemu odbywającemu karę pozbawienia wolności w zakładzie karnym typu zamkniętego. Nie stosuje się także do niego ograniczeń innych niż te, które są konieczne do zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania karnego, utrzymania porządku i bezpieczeństwa w areszcie śledczym oraz zapobieżenia wzajemnej demoralizacji tymczasowo aresztowanych (art. 214 § 1 kkw).Przeczytaj również:Rodzaje i typy zakładów karnychZgodnie z art. 215 § 1 kkw tymczasowo aresztowany ma więc prawo do porozumiewania się z obrońcą, pełnomocnikiem podczas nieobecności innych osób oraz korespondencyjnie, a gdy jest obywatelem państwa obcego – dodatkowo z urzędem konsularnym lub przedstawicielstwem aresztowany co do zasady może też korzystać z własnej odzieży, bielizny i obuwia, chyba że zakłóca to porządek ustalony w areszcie śledczym lub sprzeciwiają się temu względy bezpieczeństwa lub względy sanitarne. Nie może on jednak posiadać środków łączności, urządzeń technicznych służących do rejestrowania i odtwarzania informacji, sprzętu komputerowego, a także, poza depozytem, przedmiotów i dokumentów, które mogą utrudniać prawidłowy tok postępowania karnego (art. 216 § 1 kkw).Za zgodą organu, do którego dyspozycji pozostaje, oraz dyrektora aresztu może korzystać z wyżywienia, środków leczniczych i higieny otrzymywanych spoza aresztu śledczego (art. 216 § 2 kkw).Tymczasowe aresztowanie a dostęp do telefonuPrzed nowelizacją z 2015 r. Kodeks karny wykonawczy przewidywał, że osoba tymczasowo aresztowana nie może korzystać z aparatu telefonicznego oraz z innych środków łączności przewodowej i bezprzewodowej. W praktycznej działalności administracji penitencjarnej zdarzały się przypadki uniemożliwiania przez organy wykonujące karę pozbawienia wolności utrzymywania kontaktu telefonicznego tymczasowo aresztowanego nawet z obrońcą, a zatem korzystania w pełni z prawa do obrony. Tymczasowe aresztowanie a dostęp do telefonu - jak sytuacja wygląda obecnie? Czy tymczasowo aresztowany ma prawo wykonywać telefony?Tymczasowe aresztowanie a dostęp do telefonu - komunikowanie się ze światem zewnętrznymW rozumieniu art. 8 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności korespondencją są różne sposoby komunikowania się. Zatem będzie to również rozmowa telefoniczna. W orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka pojęcie „korespondencja” interpretuje się jako bezpośrednie komunikowanie się za pośrednictwem pisma lub środków technicznych z konkretnie oznaczonymi zakaz prowadzenia rozmów telefonicznych przez osoby tymczasowo aresztowane stoi w sprzeczności z Europejskimi Regułami Więziennymi – regułą Stanowi ona bowiem, że należy zapewnić wszelkie niezbędne warunki, aby pomóc osobom tymczasowo aresztowanym w przygotowaniu własnej obrony i w kontaktach z ich pełnomocnikami oraz przedstawicielami. Podobnie Komitet Zapobiegania Torturom w sprawozdaniu z 2011 r., CPT/Inf (2011)20, z okresowej wizyty w Polsce zakwestionował całkowity zakaz prowadzenia rozmów telefonicznych przez osoby tymczasowo aresztowane. Identyczne stanowisko zajął Krajowy Mechanizm Prewencji w raporcie za 2011 przez tymczasowo aresztowanego ze środków łącznościZgodnie z art. 217c § 1 ustawy Kodeks karny wykonawczy (dalej jako „kkw”), tymczasowo aresztowany:może korzystać z aparatu telefonicznego, z zastrzeżeniem § 2 i 3, na zasadach określonych w regulaminie organizacyjno-porządkowym wykonywania tymczasowego aresztowania, za zgodą organu, do którego dyspozycji pozostaje;nie może korzystać z innych środków łączności przewodowej i do korzystania przez tymczasowo aresztowanego z aparatu telefonicznego może być realizowane wyłącznie za zgodą organu, do którego dyspozycji on pozostaje. Brzmienie przepisu art. 217c § 1 pkt 1 kkw mogłoby sugerować pełną swobodę i uznaniowość organu dysponującego w zakresie tej czynności. Przeciwko takiemu stanowisku przemawia jednak dyspozycja art. 217c § 2 kkw. Jednoznacznie określa on, iż odmowa udzielenia zgody na korzystanie przez tymczasowo aresztowanego z aparatu telefonicznego jest dopuszczalna wyłącznie w ściśle, enumeratywnie określonych możliwości korzystania ze środków łącznościOrgan, do którego dyspozycji tymczasowo aresztowany pozostaje, wydaje zarządzenie o zgodzie na korzystanie z aparatu telefonicznego. Chyba że zachodzi uzasadniona obawa, że zostanie ona wykorzystana:w celu bezprawnego utrudniania postępowania karnego;do popełnienia przestępstwa, w szczególności podżegania do przestępstwa (art. 217c § 2 kkw).Co więcej, zgodnie z art. 217c § 3 kkw, w wypadku gdy tymczasowo aresztowany pozostaje do dyspozycji kilku organów, wymagana jest zgoda każdego z nich. Chyba że organy te zarządzą tymczasowo aresztowanego z obrońcąWarto jednak zaznaczyć, że zakaz wynikający z art. 217c kkw nie ma zastosowania do kontaktów tymczasowo aresztowanych z obrońcą lub pełnomocnikiem będącym adwokatem albo radcą prawnym, o których mowa w art. 215 § 1 kkw. Zgodnie bowiem z tym przepisem tymczasowo aresztowany ma prawo do porozumiewania się z obrońcą lub pełnomocnikiem będącym adwokatem albo radcą prawnym oraz przedstawicielem niebędącym adwokatem ani radcą prawnym, który został zaaprobowany przez Przewodniczącego Izby Europejskiego Trybunału Praw Człowieka do reprezentowania skazanego przed tym Trybunałem podczas nieobecności innych osób oraz Przysługuje zażalenieNa zarządzenie o odmowie wyrażenia zgody na korzystanie z aparatu telefonicznego tymczasowo aresztowanemu przysługuje zażalenie do sądu, do którego dyspozycji pozostaje (art. 217c § 4 kkw). Zażalenie na zarządzenie prokuratora rozpoznaje prokurator nadrzędny. Natomiast w toku postępowania jurysdykcyjnego organem rozpatrującym zażalenie jest sąd, do którego dyspozycji tymczasowo aresztowany o tymczasowym aresztowaniu:Hipnoza tymczasuWarto też zwrócić uwagę na pewien ciekawy przypadek. Pochylił się nad nim Rzecznik Praw Obywatelskich. Przypadek ten dotyczy pytania: dlaczego żona nie może zaskarżyć braku zgody na rozmowę telefoniczną z aresztowanym mężem?Informacje o sprawie dostępne telefoniczna tymczasowo aresztowanegoOsoba tymczasowo aresztowana, która uzyskała zezwolenie na korzystanie z telefonu, może korzystać z samoinkasującego aparatu telefonicznego na własny koszt. Istnieje też możliwość, aby połączenie odbyło się na koszt rozmówcy. Warto wiedzieć, że rozmowa z adwokatem nie jest ograniczona czasowo. Z kolei rozmowa z osobą najbliższą może trwać maksymalnie 5 minut. Tymczasowo aresztowanemu przysługuje natomiast jedna taka rozmowa aresztowanie a prawo do uzyskania widzeniaPrzepisy Kodeksu karnego wykonawczego szczegółowo widzenie z osobą tymczasowo aresztowaną. Prawo to jest szczególnie eksponowane w regule 99 Europejskich Reguł Więziennych. Zaleca ona, aby poza określonymi ograniczeniami ustanowionymi na określony czas przez organ sądowy osoby tymczasowo aresztowane miały prawo do przyjmowania wizyt i komunikowania się z rodziną i innymi osobami na takich samych zasadach jak więźniowie odbywający karę pozbawienia wolności, dodatkowych wizyt i dodatkowego dostępu do innych form komunikowania się, a także dostępu do książek, gazet i innych mediów informacyjnych. Podobnie stanowi zasada 19 Rezolucji Zgromadzenia Ogólnego ONZ 43/ na widzenie z osobą tymczasowo aresztowanąOsoba tymczasowo aresztowana ma prawo co do najmniej jednego widzenia w miesiącu z osobą najbliższą. Wyjątek stanowią natomiast sytuacje enumeratywnie wskazane w kodeksie, które uniemożliwiają takie spotkanie. Zgodnie z art. 217 § 1 ustawy Kodeks karny wykonawczy (dalej jako „kkw”) tymczasowo aresztowany może uzyskać widzenie po wydaniu zarządzenia o zgodzie na widzenie przez organ, do którego dyspozycji pozostaje. W wypadku gdy tymczasowo aresztowany pozostaje do dyspozycji kilku organów, wymaga się zgody na widzenie każdego z nich. Chyba że organy te zarządzą to skrytykowano w literaturze. Podnoszono bowiem, że z reguły adwokat upoważniony jest do działania jedynie w danej sprawie. Nie ma też dostępu do akt innych spraw. Żaden organ nie może odmówić adwokatowi widzenia z tymczasowo aresztowanym. Nawet jeżeli pozostaje on do dyspozycji wielu organów. Wprowadzenie wymogu uzyskiwania dodatkowych zezwoleń od organów prowadzących sprawy, w których dany adwokat nie jest ustanowiony, jest zatem całkowicie również:Tymczasowe aresztowanie i organizacja aresztów śledczychOdmowa zgody na widzenie z osobą tymczasowo aresztowanąZgodnie z art. 217 § 1b kkw odmowa wyrażenia zgody na widzenie z tymczasowo aresztowanym może nastąpić wyłącznie wtedy, gdy zachodzi uzasadniona obawa, że widzenie zostanie wykorzystane:w celu bezprawnego utrudnienia postępowania karnego;do popełnienia przestępstwa, w szczególności podżegania do ta odpowiada wymaganiom wskazanym w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 2 lipca 2009 r. (sygn. K 1/07). Organ, podejmując decyzję o odmowie, ma obowiązek wykazania, że te okoliczności są realne i w pełni uzasadnione. W praktyce oznacza to, że nie można powoływać się jedynie na hipotetyczną możliwość wystąpienia warunków, o których mowa w art. 217 § 1b kkw. Uzasadnienie musi być rzetelne. Musi zatem istotnie przedstawiać powody odmowy wyrażenia zgody na widzenie. Jeżeli zaś nie będzie zawierać właściwego toku myślowego organu procesowego, nie powinno się ostać w toku kontroli zarządzenie o odmowie wyrażenia zgody na widzenie tymczasowo aresztowanego z osobą najbliższą tymczasowo aresztowanemu oraz ubiegającej się o widzenie osobie dla niego najbliższej przysługuje zażalenie do sądu, do którego dyspozycji pozostaje tymczasowo aresztowany. Zażalenie na zarządzenie prokuratora rozpoznaje prokurator więcej, organ, do którego dyspozycji tymczasowo aresztowany pozostaje, może ograniczyć lub określić sposób korzystania przez tymczasowo aresztowanego z prawa do kontaktowania się z duchownymi świadczącymi posługi religijne lub innymi osobami. Będzie tak, jeżeli wymaga tego konieczność zapewnienia prawidłowego toku postępowania karnego (art. 217 § 6 kkw).Widzenie z osobą tymczasowo aresztowaną - przebiegW porządku wewnętrznym aresztu śledczego dyrektor aresztu określa dni, godziny, miejsce i porządek przeprowadzania widzeń (§ 15 ust. 2 pkt 10 regulaminu organizacyjno-porządkowego wykonywania tymczasowego aresztowania). Widzenie trwa 60 minut. W uzasadnionych przypadkach dyrektor może indywidualnie zezwolić na przedłużenie czasu widzenia. Może również udzielić tymczasowo aresztowanemu więcej niż jednego widzenia w tym samym dniu. W widzeniu mogą uczestniczyć nie więcej niż dwie osoby pełnoletnie. Liczba osób niepełnoletnich mających wymaganą zgodę na widzenie nie podlega ograniczeniu. Z tym zastrzeżeniem, że osoby do lat 15 mogą korzystać z widzeń tylko pod opieką osób pełnoletnich mających zgodę na zdarzyć się tak, że uprawniony do opieki nad małoletnim podczas widzenia nie uzyskał zgody na widzenie, nie chce lub nie może z niego skorzystać. Co w takiej sytuacji? Małoletni korzysta wówczas z widzenia pod opieką funkcjonariusza lub pracownika aresztu śledczego wyznaczonego przez dyrektora aresztu śledczego. W razie naruszenia przez skazanego lub osobę go odwiedzającą ustalonych zasad odbywania widzenia może dojść do jego przerwania lub zakończenia przed czasem (art. 105a § 7 kkw).Artykuł 217 § 2 kkw stanowi, że widzenia odbywają się pod nadzorem funkcjonariusza Służby Więziennej. Odbywa się to w sposób uniemożliwiający bezpośredni kontakt tymczasowo aresztowanego z osobą odwiedzającą. Organ, do którego dyspozycji tymczasowo aresztowany pozostaje, może jednak zezwolić na udzielenie widzenia w sposób umożliwiający bezpośredni kontakt tymczasowo aresztowanego z osobą odwiedzającą. Mówi o tym art. 217 § 3 kkw. W razie udzielenia widzenia w sposób umożliwiający bezpośredni kontakt tymczasowo aresztowanego z osobą odwiedzającą tymczasowo aresztowany może spożywać artykuły żywnościowe i napoje zakupione przez osoby odwiedzające na terenie aresztu śledczego. Na żądanie osoby odwiedzającej widzenia udziela się w sposób uniemożliwiający bezpośredni kontakt z tymczasowo również:Widzenie w zakładzie karnym - jakie zasady obowiązują?Odszkodowanie za niesłuszne tymczasowe aresztowanieTymczasowe aresztowanie jest najsurowszym środkiem zapobiegawczym na gruncie obowiązującego kodeksu postępowania tego środka wynika przede wszystkim z faktu, iż człowiek zostaje pozbawiony wolności. Zdarza się niestety często, że zastosowanie tego środka nie było prawidłowe. Na przykład w toku postępowania przygotowawczego zastosowano tymczasowe aresztowanie, a następnie sąd wydał wyrok uniewinniający lub orzeczenie o umorzeniu przypadku niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowaniaZgodnie z art. 552 §4 KPK podstawą wypłacenia odszkodowania jest jego niewątpliwa niesłuszność tymczasowego aresztowania. Ta niewątpliwa niesłuszność w orzecznictwie sądowym oznacza sytuację, gdy w świetle realiów sprawy nie ma wątpliwości, ze aresztowanie lub zatrzymanie nie powinno nastąpić lub nie powinno trwać tak długo jak w rzeczywistości trwało. Trudno sklasyfikować okoliczności, które są powodem "niewątpliwie niesłusznego" tymczasowego przykładuPrzykładowo Sąd Apelacyjny w Warszawie w jednym z wyroków stwierdził, iż krzywda powstała w wyniku niesłusznego aresztowania nie jest tak dotkliwa dla osób obytych z więzieniem jak dla tych, które pierwszy raz trafiły do zakładu karnego. Należy zwrócić uwagę na treść uzasadnienia tego wyroku, ponieważ zawiera wyjątkowo interesujące tezy. Jednym z najwyższych odszkodowań za niesłuszne pozbawienie wolności było odszkodowanie na rzecz działacza opozycji Adama Słomki w kwocie 270 tys. czy kwoty po 150 tys. wypłacone żołnierzom aresztowanym w słynnej sprawie ostrzału w Nangar Khel w wiedzieć...Bardzo istotne znaczenie w tej materii ma treść uchwały SN z 15 września 1999 r. sygn. akt I KZP 27/99 opublikowane w OSNKW 1999 nr 11-12 poz. 72. Znajdziesz ją w tym długi czas trwania tymczasowego aresztowaniaW lipcu 2018 roku Europejski Trybunał Praw Człowieka opublikował orzeczenie, dotykające newralgicznego punktu jeśli chodzi o instytucje postępowania karnego – tj. tymczasowego wyroku w wydanym sprawie Zagalski przeciwko Polsce Trybunał analizował skargę pod kątem naruszenia art. 5 ust. 3 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności w związku z nadmiernie długim czasem stosowania tymczasowego 51. Każdy ma prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego. Nikt nie może być pozbawiony wolności, z wyjątkiem następujących przypadków i w trybie ustalonym przez prawo:a) zgodnego z prawem pozbawienia wolności w wyniku skazania przez właściwy sąd;b) zgodnego z prawem zatrzymania lub aresztowania w przypadku niepodporządkowania się wydanemu zgodnie z prawem orzeczeniu sądu lub w celu zapewnienia wykonania określonego w ustawie obowiązku;c) zgodnego z prawem zatrzymania lub aresztowania w celu postawienia przed właściwym organem, jeżeli istnieje uzasadnione podejrzenie popełnienia czynu zagrożonego karą, lub, jeśli jest to konieczne, w celu zapobieżenia popełnieniu takiego czynu lub uniemożliwienia ucieczki po jego dokonaniu;d) pozbawienia nieletniego wolności na podstawie zgodnego z prawem orzeczenia w celu ustanowienia nadzoru wychowawczego lub zgodnego z prawem pozbawienia nieletniego wolności w celu postawienia go przed właściwym organem;e) zgodnego z prawem pozbawienia wolności osoby w celu zapobieżenia szerzeniu przez nią choroby zakaźnej, osoby umysłowo chorej, alkoholika, narkomana lub włóczęgi;f) zgodnego z prawem zatrzymania lub aresztowania osoby, w celu zapobieżenia jej nielegalnemu wkroczeniu na terytorium państwa, lub osoby, przeciwko której toczy się postępowanie o wydalenie lub Każdy, kto został zatrzymany, powinien zostać nie­zwłocznie i w zrozumiałym dla niego języku poinformowany o przyczynach zatrzymania i o stawianych mu Każdy zatrzymany lub aresztowany zgodnie z postanowieniami ustępu 1 lit. c) niniejszego artykułu powinien zostać niezwłocznie postawiony przed sędzią lub innym urzędnikiem uprawnionym przez ustawę do wykonywania władzy sądowej i ma prawo być sądzony w rozsądnym terminie albo zwolniony na czas postępowania. Zwolnienie może zostać uzależnione od udzielenia gwarancji zapew­niających stawienie się na sprawyW przedmiotowej sprawie skarżącemu postawiono zarzut handlu narkotykami oraz stręczycielstwa w ramach zorganizowanej grupy przestępczej. Zastosowano wobec niego środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania w dniu 29 listopada 2012 roku. Stosowanie tego środka następnie wielokrotnie przedłużano. Powoływano się na uzasadnioną obawę popełnienia przestępstwa, skomplikowany charakter sprawy oraz obawę utrudniania postępowania, którą organy krajowe wywodziły z faktu działania skarżącego w zorganizowanej grupie przestępczej. Ostatecznie skarżący został zwolniony z aresztu 30 maja 2016 roku. Środek zapobiegawczy zamieniono na poręczenie majątkowe i zakaz opuszczania kraju. Tymczasowe aresztowanie stosowano zatem przez okres 3 lat i 6 miesięcy. Skarżący wielokrotnie bezskutecznie wnosił o jego skardze do Trybunału skarżący zarzucił, że tymczasowe aresztowanie w jego sprawie było nadmiernie długie. Trybunał przychylił się do zarzutu stwierdzając, że organy krajowe ryzyko utrudniania postępowania przez skarżącego wywodziły wyłącznie z faktu jego przynależności do zorganizowanej grupy przestępczej nie wskazując przy tym żadnych konkretnych działań mogących tok postępowania zakłócić. Powyższe, nawet w połączeniu ze szczególnie skomplikowanym charakterem sprawy przesądzało, iż przesłanki tymczasowego aresztowania nie były właściwe i wystarczające. Nie mogły uzasadniać stosowania tego środka przez cały czas jego trwania. Doszło zatem do naruszenia art. 5 ust. 3 słusznego zadośćuczynienie Trybunał zasądził na rzecz skarżącego kwotę 2500 aresztówAreszty śledcze są jednostkami organizacyjnymi Służby Więziennej. Tworzy je i znosi Minister Sprawiedliwości w drodze zarządzenia, jako samodzielne jednostki bądź jako wyodrębnione oddziały w zakładach karnych (art. 8 ustawy o służbie więziennej). Aresztem śledczym kieruje dyrektor, natomiast wyodrębnionym oddziałem może również kierować kierownik podlegający dyrektorowi. Do zakresu działania dyrektora należy w szczególności zapewnienie prawidłowego i praworządnego wykonywania tymczasowego aresztowania oraz zapewnienie bezpieczeństwa i porządku w podległej jednostce organizacyjnej (art. 13 ust. 2 pkt 2 ustawy o służbie więziennej).Dyrektor Generalny Służby Więziennej określa, w drodze zarządzenia, przeznaczenie aresztów śledczych, uwzględniając w szczególności potrzebę zapewnienia oraz racjonalnego wykorzystania miejsc zakwaterowania dla wszystkich tymczasowo WięziennaZgodnie z art. 2 ust. 2 pkt 2 ustawy o służbie więziennej, do zadań tej służby należy wykonywanie tymczasowego aresztowania w sposób zabezpieczający prawidłowy tok postępowania karnego o przestępstwo lub przestępstwo skarbowe. Służba Więzienna jest umundurowaną i uzbrojoną formacją apolityczną, podległą Ministrowi Sprawiedliwości (art. 1 ustawy o służbie więziennej), posiadającą własną strukturę organizacyjną, realizującą na zasadach określonych w kodeksie karnym wykonawczym zadania w zakresie wykonywania tymczasowego aresztowania oraz kar pozbawienia wolności i środków przymusu skutkujących pozbawieniem wolności. Do podstawowych zadań Służby Więziennej w zakresie tymczasowego aresztowania należy:wykonywanie tymczasowego aresztowania w sposób zabezpieczający prawidłowy tok postępowania karnego o przestępstwo lub przestępstwo skarbowe;zapewnienie osobom skazanym na karę pozbawienia wolności lub tymczasowo aresztowanym, a także osobom, wobec których są wykonywane kary pozbawienia wolności i środki przymusu skutkujące pozbawieniem wolności, przestrzegania ich praw, a zwłaszcza humanitarnych warunków bytowych, poszanowania godności, opieki zdrowotnej i religijnej;humanitarne traktowanie osób pozbawionych wolności (art. 2 ust. 1 i 2 pkt 2-4 ustawy o służbie więziennej).Podległość Ministrowi SprawiedliwościZgodnie z art. 208 § 1 kkw, areszty śledcze podlegają Ministrowi Sprawiedliwości. Podległość ta wynika i określana jest przez przepisy kodeksu karnego wykonawczego oraz ustawy o Służbie Więziennej. Zgodnie z art. 2 ust. 1 tej ustawy, Służba Więzienna realizuje zadania w zakresie wykonywania tymczasowego aresztowania oraz kar pozbawienia wolności i środków przymusu skutkujących pozbawieniem wolności na zasadach określonych w kodeksie karnym wykonawczym.

areszt śledczy jak wygląda