Tajna večera ili Poslednja večera (Ultima Cena) je još jedno remek-delo Leonarda da Vinčija, izrađeno 1498. godine. Predstavlja fresku slikanu u trpezariji manastira Santa Marija dela Gracije. Na slici su prikazani Isus i apostoli prilikom euharistije i smatra se da je Leonardo dočarao trenutak kad Isus saopštava da će ga jedan od
Możesz użyć tego zdjęcia bez tantiem "Rysunki Leonarda da Vinci" do celów osobistych i komercyjnych zgodnie z licencją standardową lub rozszerzoną. Licencja standardowa obejmuje większość przypadków użycia, w tym reklamy, projekty interfejsu użytkownika i opakowania produktów, i pozwala na wydrukowanie do 500 000 kopii. Licencja rozszerzona zezwala na wszystkie przypadki użycia w ramach Licencji standardowej z nieograniczonymi prawami do druku i pozwala na używanie pobranych obrazów stockowych do celów handlowych, odsprzedaży produktów lub bezpłatnej dystrybucji. Możesz kupić to zdjęcie stockowe i pobrać je w wysokiej rozdzielczości do 2169x3000. Data wgrania: 8 lip 2012
LEONARDO DI SER PIERE DA VINCI - gigant renesansu Artysta włoskiego renesansu, mistrz w sztuce malarskiej, architektonicznej, muzycznej, poetyckiej, ponadto filozof, matematyk, wynalazca, anatom oraz geolog. Leonardo da Vinci urodził się 15 kwietnia 1452 w Anchiano niedaleko Vinci we Włoszech, a zmarł 2 maja 1519 w Clos Lucé we Francji.
Da Vinci naszkicował wiele wynalazków – od skomplikowanych elementów broni palnej po rowery czy samochody. Przynajmniej jeden został – jak się wydaje – zrealizowany za jego legendy wielki włoski artysta i wynalazca Leonardo da Vinci, umierając, błagał: „Powiedzcie mi, czy w ogóle czegoś dokonałem”. Historycy nie są wprawdzie zgodni co do autentyczności tej anegdoty, ale zdanie to pojawia się w notatnikach Leonarda, sugerując, że żałował, iż nie dokonał w życiu więcej. Kwestię tego, jak wiele Leonardo osiągnął w ciągu 67 lat swego życia (1452–1519), podnoszą obecnie na nowo historycy techniki epoki odrodzenia. Kiedy jego rękopisy opublikowano po raz pierwszy pod koniec XIX wieku, czytelników zadziwiły stronice zapełnione szkicami wynalazków zrealizowanych dopiero po upływie stuleci. Jednakże od połowy XX w. poglądy w tej sprawie uległy pewnej zmianie. Tacy badacze jak Bertrand Gille czy Leonardo Olschki dowodzili, że da Vinci w dużej mierze opierał się na wcześniejszych renesansowych manuskryptach technicznych, i sugerowali, iż jego dorobek nie był oryginalny. Po odkryciu w latach 60. XX w. dalszych notatników Leonarda i opublikowaniu ich pod tytułem Kodeksy Madryckie wynalazcy przywrócono dobre imię. Pierwszy redaktor owego zbioru, włoski historyk Ladislao Reti, kontynuator jego dzieła Augusto Marinoni oraz zamożny amerykański kolekcjoner i historyk Bern Dibner znaleźli w tych rękopisach przykłady oryginalnych projektów i eksperymentów Leonarda. Nadto badacze odkryli dowody, że ówcześni rzemieślnicy wykorzystywali niektóre z jego pomysłów we własnych konstrukcjach. Niemniej nadal otwarta jest kwestia, czy którykolwiek z podstawowych wynalazków Leonarda da Vinci został zrealizowany za jego życia. Wydaje się, że stało się tak przynajmniej z jednym – z zamkiem kołowym. Jak to działa Zamek kołowy to niewielkie urządzenie metalowe dostarczające iskry do zapłonu prochu strzelniczego. Jego nowoczesną wersję znajdujemy w większości zapalniczek. W czasach Leonarda wszakże używano go głównie w ręcznej broni palnej niewielkich rozmiarów, którą mogła przenosić i obsługiwać jedna osoba, na przykład w muszkietach. Broń taka składała się z trzech części: rzeczonego zamka, łoża i lufy. W długiej cylindrycznej lufie znajdowały się proch i kula, z niej też padał strzał. Zamek był z tyłu, na końcu lufy, a drewniane łoże łączyło dwie pozostałe części. Niektóre elementy zamka kołowego przypominają części zamka do drzwi; podobieństwo to zapewne tłumaczy pochodzenie jego nazwy. Zamek kołowy składa się ze stalowego koła, którego oś jest połączona łańcuszkiem z bardzo mocną sprężyną płaską, płytkową. Łańcuszek i sprężyna służą do „nakręcania” zamka tak, by był gotowy do strzału. Kiedy zamek zostanie do końca nakręcony, koło jest utrzymywane w odpowiedniej pozycji przez zapadkę (często zwaną zaczepem spustowym), którą zwalnia pociągnięcie języka spustowego. Wówczas koło zaczyna wirować, trąc o twardy kamień, zazwyczaj kawałek pirytu, dociskany do niego mocno przez inną sprężynę. W trakcie tego procesu ciepło powstałe w wyniku tarcia doprowadza odpryski pirytu do żarzenia. Karbowany brzeg koła wchodzi od dołu przez specjalną szczelinę do pojemniczka na proch, zwanego panewką. Pod wpływem iskier dochodzi do zapalenia prochu na tej panewce, skąd płomień poprzez kanalik zwany zapałem, wywiercony w panewce w ścianie lufy przechodzi do umieszczonego w jej wnętrzu właściwego ładunku prochowego, powodując wybuch i wystrzelenie kuli. Kilka zachowanych szkiców Leonarda skłoniło niektórych badaczy do wyrażenia poglądu, że to on wynalazł zamek kołowy. Inni wszakże utrzymują, że najdawniejsze udokumentowane przypadki produkcji zamka kołowego znaleziono bardziej na północ, w dzisiejszych Niemczech. Badacze owi uważają, że da Vinci naszkicował swoją wersję tego urządzenia dopiero wtedy, gdy dowiedział się o osiągnięciach niemieckich. Do pewnego momentu trudno było rozstrzygnąć tę kwestię na podstawie dostępnych świadectw. Pierwsze niemieckie rysunki zamka kołowego z początków XVI wieku wydają się współczesne szkicom Leonarda, a interpretacja odpowiednich jego zapisków, podobnie jak nielicznych zachowanych egzemplarzy broni palnej z tego okresu, również nastręcza trudności. Dopiero ostatnio uzyskano dowody, że da Vinci zaczął pracować nad zamkiem kołowym około 1493 roku. Wygląda zatem na to, iż właśnie jemu należy przypisać zasługę dokonania tego wynalazku. Jak to się robi Przeanalizowałem drobiazgowo wczesne zamki kołowe z mechanicznego punktu widzenia, zwracając szczególnie uwagę na kształt ich poszczególnych elementów. Wygląda na to, że Leonardo da Vinci przystosował elementy innych mechanizmów, nad którymi pracował w latach osiemdziesiątych i 90. XV stulecia – takich jak zamki do drzwi i rowery – składając je razem w całkiem odmienny sposób, by stworzyć zamek kołowy. Przyjrzyjmy się pierwszej stronicy kompilacji rękopisów Leonarda zatytułowanej Kodeks Atlantycki, przechowywanej w Mediolanie. Przedstawia ona szkice różnych rodzajów łańcuszków i sprężyn stosowanych w zamkach kołowych. Wszyscy badacze twórczości Leonarda są zgodni, że z rysunków tych wynika, iż urządzenie to było mu znane. Na stronie tej znajdują się również szkice dłut o ostrzach w kształcie litery V używanych do obróbki drewna. Widocznie Leonardo próbował przystosować je do skrawania metalu. Owe rysunki dłut zasługują na szczególną uwagę. Forma ostrzy dłut miała zapewnić odpowiedni wykrój (zbliżony do odwróconej litery V) żłobków na obrzeżu koła, przypominających gwint śruby. Tego rodzaju żłobki są typowe dla wczesnych zamków kołowych. Co więcej na obrzeżach kół znajduje się zwykle jeszcze jeden rodzaj bardzo wąskich żłobków wykonanych pilnikiem – biegną one w poprzek gwintów na obrzeżach i są rozmieszczone tak, by tworzyć zestaw malutkich ząbków, przypominający te, które znajdują się na pile tarczowej. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że rozmieszczono je w sposób zbyt skomplikowany, ponieważ do każdego takiego żłobkowania trzeba było dopasować również szczelinę w dnie panewki. W dodatku krzyżowanie się żłobków mogłoby utrudniać zapłon. Zalety takiego schematu okazały się jednakże oczywiste, kiedy po przebadaniu pewnej liczby podobnych kół stwierdziłem, iż powstałe ząbki rzeczywiście przypominają te, które znajdują się na tarczowej lub obrotowej pile do cięcia metali. Takie koło może rzeczywiście wyciąć szczelinę w dnie metalowej panewki, zawierającej prochową podsypkę, zapewniając dokładne dopasowanie. Wyjątkowo duża szczelność była tutaj konieczna, gdyż do podsypywania na panewkę używano prochu bardzo drobnoziarnistego, miałkiego; jeśli więc rusznicą potrząsano (np. podczas jazdy konno), proch mógł się z niej wysypać przez niewielką nawet szczelin ę między kołem a panewką. XV-wieczna obróbka piłą była bardzo powolna – wiele godzin trwało wówczas to, co nowoczesnym frezarkom zajmuje sekundy – ale jej dokładność jest porównywalna z dzisiejszą. Bez trudu zachowywano wówczas tolerancje rzędu mm. Zanim odkryto wspomniane rękopisy pierwsze użycie pił tarczowych do metali datowano na lata czterdzieste XVI stulecia, kiedy da Vinci od dawna już nie żył. Wydaje się jednak, iż jemu należy przypisać ich wynalezienie – zasługę niemałą, zważywszy, że wyposażona w takie narzędzie nowoczesna frezarka jest dziś jedną z najważniejszych maszyn produkcyjnych. To, że Leonardo zajmował się sprężynami, łańcuszkami i ostrzami do skrawania metali, dowodzi, że znane mu były elementy składowe zamka kołowego. Pytanie, kiedy je złożył, wynajdując urządzenie, pozostaje otwarte. W 1493 roku da Vinci zatrudnił niejakiego Giulia Tedesco, zwanego także Juliuszem Niemcem, który działał przez kilka lat w jego pracowni w Mediolanie. Badacze nie wiedzą dokładnie, kiedy Giulio wyjechał z Mediolanu, ale prawdopodobnie stało się to najpóźniej w 1500 roku. Ze wzmianek w notatkach Leonarda wynika, że specjalnością Giulia były między innymi zamki do drzwi oraz inne mechanizmy poruszane przez sprężyny, jak kusze czy nożyce. Jaki to przełom Rysunki zamków do drzwi i skrzyń, które sporządził da Vinci w tym samym czasie, zawierają elementy bardzo zbliżone kształtem do części zamka kołowego. Podobieństwa te zdają się wskazywać, że zamek kołowy stworzyli wspólnie Leonardo i Giulio w połowie lat 90. XV wieku. Powróciwszy z Mediolanu do ojczyzny, Juliusz Niemiec mógł zrealizować ów pomysł. Wyjaśniałoby to pojawienie się zamka kołowego w tym rejonie w pierwszych latach XVI wieku. Historyk Claude Blair, dawny pracownik londyńskiego Victoria and Albert Museum, odkrył ważną dodatkową przesłankę, która poświadcza wynalezienie zamka kołowego przez Leonarda. Ustalił mianowicie, że w mieście-państwie Cividale w prowincji Friuli w północnych Włoszech zaczęto wytwarzać zamki kołowe najpóźniej w 1510 roku, a prawdopodobnie kilka lat wcześniej. Da Vinci pracował we Friuli przez jakiś czas, dokonując pomiarów związanych z fortyfikacjami na miejscowym zamku już około 1500 roku, a więc wcześniej niż datowane są jakiekolwiek roszczenia niemieckie dotyczące wynalazku. Kwestia pionierstwa Leonarda nie wyczerpuje wielu innych pytań związanych z pochodzeniem zamka kołowego. Podczas badań poznałem pewne szczegóły wykorzystywania przez da Vinci istniejących już mechanizmów do konstruowania nowych urządzeń. Zabiegi te widać wyraźnie, jeśli wnikliwie przestudiować jego szkice bicykli oraz zamków do drzwi. Do otwierania konstruowanych przez siebie zamków, których działanie oparte było na docisku silnych sprężyn, Leonardo stosował niekiedy – niezależnie od normalnych kluczy – tzw. klucze napinające, służące do naciągania sprężyn. Miały one zwykle kształt nakrętki skrzydełkowej lub motylkowej, często z otworami w obu skrzydełkach. Tego rodzaju klucze do napinania, zamontowane na stałe, miały też niektóre z wczesnych zamków kołowych. Inne podobieństwo między zamkami do drzwi i zamkami kołowymi projektu Leonarda to zapadki utrzymujące sprężyny w napięciu. Według jego szkiców zapadki te w obu przypadkach formowano w kształcie sztabek – z trójkątnym występem z jednej strony oraz, dodatkowo, z małym zębem z drugiej strony. W latach 90. XV wieku da Vinci pracował również nad projektem roweru. Niektóre łańcuchy z płaskich ogniw oraz mechanizmy hamulcowe, jakich w nim użył, znalazły też zastosowanie w zamkach kołowych. Nie dokończony szkic roweru, znaleziony w notatnikach mistrza, przypisywano jednemu z jego uczniów, ale obecnie uważa się, iż odzwierciedla on wcześniejsze przemyślenia Leonarda, jeśli idzie o rower i jego części. Rysunki te przedstawiają sporo problemów – zwłaszcza dotyczących pedałów, układu kierowania oraz mechanizmu łańcucha napędowego. Wraz z moimi dawnymi studentami z Purdue University – Edwardem Blessmanem, Jimem Bryantem i Kylem Datesmanem – zinterpretowałem dodatkowe własnoręczne szkice Leonarda z lat 90. XV stulecia, co pozwoliło nam zrekonstruować wymyślny system kierowania, w który wyposażył swój rower. Na dwu stronach Kodeksu Madryckiego widnieją ilustracje części składowych tego systemu oraz projekty eksperymentalnego łańcucha napędowego. Nadto da Vinci narysował coś, co sprawia wrażenie systemu wolnego koła, umożliwiającego jazdę bez pedałowania. Znamienne, że zarówno łańcuchowe mechanizmy napędowe, jak i sprężynowe urządzenie hamulcowe tego roweru pojawiaj ą się w jego pierwszych zamkach kołowych. Wynalazek zamka kołowego był naprawdę doniosłym osiągnięciem. We wcześniejszych zamkach broni palnej (lontowych) wykorzystywano zewnętrzne źródła ognia (takie jak rozżarzone węgle czy zapalone lonty), by spowodować zapalenie prochu. Po wprowadzeniu zamka kołowego można było mieć broń palną ukrytą, lecz gotową do strzału, bez zwłoki koniecznej do zapalenia lontu. To udogodnienie zmieniło nieodwracalnie rolę, jaką broń ta odegrała w społeczeństwie. Pierwszy odnotowany nieumyślny wystrzał rusznicy (wynalezienie zamka kołowego zwiększyło prawdopodobieństwo takich wypadków) wydarzył się w 1515 roku w Konstancji w Niemczech. Oryginalny opis tego wydarzenia pozostawił ówczesny pisarz niemiecki, Wilhelm Rem. Pewien człowiek nazwiskiem Laux Pfister najął prostytutkę, a „kiedy była z nim w pokoju, podniósł nabitą rusznicę, o zamku tak skonstruowanym, że przy naciśnięciu mechanizmu sama wypalała”. Pfister bawił się bronią, aż wystrzeliła i kula przebiła kobiecie podbródek. Za karę musiał pokryć koszty leczenia i zapewni ć jej dożywotnio stałą roczną rentę. Rosnąca liczba strzelb z zamkiem kołowym, którymi wymachiwali rozbójnicy, skłoniła władze do wydania edyktu zakazującego produkowania i używania zamków kołowych. Z przekazów wszakże wynika, że zarówno rusznikarze, jak i posiadacze broni obchodzili te przepisy i na dłuższą metę tego rodzaju próby sprawowania nad nią kontroli okazały się daremne. Tak prozaiczne czynniki, jak koszty, niezawodność i popyt na strzelby z zamkiem kołowym, zadecydowały o tym, w jaki sposób urządzenia te były dalej używane. W następnych wiekach postępy w wytwarzaniu broni palnej miały wpływ także na inne dziedziny. Najważniejszym osiągnięciem była niewątpliwie technika produkcji masowej z możliwością wykorzystywania części zamiennych. Z tak skromnych początków, jak dopasowanie obracającego się kółka do panewki na proch, powstało tak wiele, że z pewnością można twierdząco odpowiedzieć na pytanie Leonarda, czy w ogóle czego ś udało mu się dokonać. Artykuł ukazał się w „Świecie Nauki” 3/ Bolesław OrłowskiTytuł oryginalny: „Leonardo a wynalazek zamka kołowego”.Tytuł polski, lead i śródtytuły pochodzą od redakcji pulsara. Vernard Foley Był wykładowcą w Purdue University. Jego zainteresowania obejmowały rozwój technik produkcyjnych, ewolucję myśli ekonomicznej, a także zagadnienia dotyczące Indian oraz środowiska naturalnego. Fascynował go wpływ, jaki wywarła technika na naukę czystą i uważał, że rekonstruowanie rozmaitych urządzeń zaprojektowanych w przeszłości pozwala na uzyskanie wiedzy niemożliwej do zdobycia w inny sposób. Zmarł w 2021 r.
This is one of a number of sheets of drawings by Leonardo in which he designed instruments of war. He drew them while working for Ludovico Sforza, duke of Milan (1494–99). Under each drawing in ink and brown wash, Leonardo has written words of explanation in his characteristic reversed writing (that is it needs to be read in a mirror).
Leonardo da Vinci był malarzem, rzeźbiarzem, architektem i inżynierem wojskowym, ale jego nazwisko na zawsze było związane z malarstwem. Dlatego tutaj 11 najważniejszych dzieł artysty zostanie omówionych w porządku chronologicznym. 1. Zwiastowanie Malowany w latach 1472-1475, Zwiastowanie Jest to obraz olejny na drewnie, który przedstawia pierwsze kroki Leonarda w malarstwie, choć nie wszyscy zgadzają się z werdyktem. Obraz był „ukryty” w klasztorze do 1867 roku, kiedy to został przeniesiony do Galerii degli Uffizi we Florencji. Początkowo przypisywano ją Domenico Ghirlandaio, współczesnemu malarzowi Leonarda, a także praktykantowi w warsztacie Verrocchio. Leonardo da Vinci: Zwiastowanie, 0,98 m × 2,17 m - Galleria degli Uffizi, badania i analizy po pracy potwierdzają teorię, że obraz ten odpowiada jednemu z wczesnych dzieł Leonarda. W rzeczywistości będzie to wspólny wysiłek, ponieważ analizując obraz dostrzeżono, że podstawę i Dziewicę wykonał Verrocchio. Leonardo namalowałby anioła, kwiecisty dywan i pejzaż w tle (morze i góry). Świadczy o tym naukowa precyzja, z jaką pomalowano skrzydła, a także odkrycie przypisywanego Leonardowi rysunku przygotowawczego do rękawów anioła. Różnica między delikatnością anioła a prawie zimnym majestatem Dziewicy wydaje się również oczywista. W ten sam sposób można już zobaczyć w aniele użycie sfuma i światłocień. Scena przedstawia nowotestamentowy epizod, w którym anioł odwiedza Dziewicę, aby powiedzieć jej, że urodzi Mesjasza, syna Bożego. 2. Portret Ginevry de 'Benci Portret Ginevry de 'Benci został namalowany przez Leonarda w latach 1474-1476. Jest to olej na drewnie i nosi imię portretowanej osoby, młodej arystokratki z Florencji, znanej i podziwianej za swoją inteligencję. Głowę młodej kobiety otaczają liście jałowca, w tle widać staranny naturalny krajobraz. Leonardo da Vinci: Ginevra de 'Benci - 38,1 cm × 37 cm - Narodowa Galeria Sztuki, Waszyngton, twarzy młodej kobiety jest surowy i wyniosły, i podobnie jak większość kobiet tamtych czasów, Ginevra również zgoliła brwi. Objętość pracy została skrócona, gdyż pierwotnie sięgała do pasa młodej kobiety i miała zawierać przedstawienie jej rąk spoczywających na jej kolanach. 3. Dziewica Skał Dziewica Skał Jest to olej na drewnie, wykonany około 1485 roku. Tutaj postacie stoją przed grotą, a ich formy spowite są mgłą (sfuma), co nadaje obrazowi niemal surrealistyczny charakter. Kompozycja ta jest doskonałym przykładem mistrzostwa światłocienia w malarstwie Leonarda, a także techniki sfuma które rozwinął. Leonardo da Vinci: Dziewica Skał. 1,90 m x 1,10 m - Luwr, pracy jest wyjątkowy i enigmatyczny, gdyż dziecko św. Jan jest przedstawione adorując Jezusa w obecności Dziewicy i anioła. Znaczenie tej kompozycji nie jest łatwe do zinterpretowania, ale być może tajemnica tkwi w użyciu gestu (charakterystycznego szczegółu o dużym znaczeniu dla artysty). Każda postać odwzorowuje inny gest i tutaj, podobnie jak inne postacie na innych obrazach, anioł wskazuje palcem wskazującym, ale w kierunku św. Jana. Tymczasem Matka Boża go ochrania, św. Jan jest w pozycji adoracji, a Dzieciątko Jezus błogosławi. 4. Człowiek witruwiański Około roku 1487 lub 1490 Leonardo stworzył tzw Człowiek witruwiański, rysunek tuszem na papierze dwóch nałożonych na siebie postaci męskich z rękami i nogami rozdzielonymi w kole i kwadracie. Leonardo da Vinci: Człowiek witruwiański. Gallerie dell'Accademia, towarzyszą notatki oparte na pracy słynnego rzymskiego architekta Marco Vitruviusa Polióna. Uznawany jest za studium proporcji i doskonałe przeciwstawienie nauki i sztuki, a także za jedno z najważniejszych dzieł artysty, naukowca i wynalazcy Leonarda da Vinci. Może Ci się spodobać: Człowiek witruwiański Leonarda da Vinci. 15 cech renesansu. 5. Dama z gronostajem Dama z gronostajem Jest to obraz olejny na drewnie namalowany w latach 1489-1490 przez Leonarda. Przedstawiona postać to Cecilia Gallerani, rzekoma kochanka księcia Mediolanu Lodovico Sforzy, dla którego pracował Leonardo. Leonardo da Vinci: Dama z gronostajem. 54 cm x 39 cm - Muzeum Czartoryskich, Kraków, względu na różne interwencje, jakie przechodził na przestrzeni wieków, oryginalne tło obrazu zniknęła i była całkowicie zasłonięta, dodano część sukienki oraz kręcące się wokół włosy hair Broda. Analiza obrazu ujawniła drzwi na pierwotnym tle. Oprócz tego odkryto również, że Leonardo mógł zmienić zdanie podczas malowania postaci i że pierwotnie pozycja ramion kobiety byłaby inna. Do tego dochodzi fakt, że gronostaj dodano później. Wersje Dama z tego obrazu do dziś jest niemal cudem, bo od 1800 roku, kiedy to został kupiony przez Polski książę, był kilkakrotnie przemalowywany, przeszedł na wygnanie i ukrywał się z powodu najazdów i wojny. W 1939 roku, po inwazji hitlerowskiej, na obrazie odnaleziono odcisk stopy żołnierza SS. 6. La Belle Ferronière, ,, ,, ,, ,, ,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, , Malowany w latach 1490-1495, La Belle Ferronière, ,, ,, ,, ,, ,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, , to także obraz olejny na drewnie. Przedstawiona postać to nieznana kobieta, córka lub żona kowala. Leonardo da Vinci: La Belle Ferronière, ,, ,, ,, ,, ,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, ,,,, , - 62 cm x 44 cm - Luwr, obraz jest jednym z czterech portretów wykonanych przez malarza, grupą uzupełnioną o Mona Lisa, Dama z gronostajem Tak Givevra de 'Benci. 7. Ostatnia Wieczerza Ostatnia Wieczerza Jest to malowidło ścienne wykonane przez Leonarda da Vinci w latach 1493-1498. Znajduje się na ścianie jadalni klasztoru Santa Maria Delle Grazie w Mediolanie. To praca, która przyniesie artyście rozgłos. Niestety, ze względu na fakt, że Leonardo zastosował niekonwencjonalną technikę, która naraziła na szwank jego trwałość. Mieszał więc techniki tempery i oleju na warstwach tynku w tynku. Dziś trzeba postarać się wyobrazić sobie cały splendor tego oryginalnego obrazu, choć cudem jest, że można go jeszcze kontemplować. Leonardo da Vinci: Ostatnia Wieczerza. 4,6 m x 8,8 m - Klasztor Santa Maria Delle Grazie, wskazuje tytuł, obraz przedstawia ostatnią wieczerzę Jezusa z apostołami. Mesjasz znajduje się w centrum kompozycji, a za jego głową znajduje się okno, które podkreśla efekt zanikania punktu widzenia. Nad głową Jezusa fronton pełni funkcję aureoli. Tym samym potwierdza się znaczenie elementów architektonicznych jako podparcia dla centralnych postaci kompozycji. Chwila uchwycona nastąpi tuż po tym, jak Chrystus ogłosi zdradę jednego ze swoich uczniów, co może: być widoczne w wzburzonej gestykulacji postaci wokół Mesjasza w przeciwieństwie do ich spokoju i spokój. Zobacz też: Malarstwo ścienne Ostatnia Wieczerza Leonarda da Vinci 8. Salvator mundi Salvator mundi Jest to olej na płótnie, prawdopodobnie namalowany w latach 1490–1500, przypuszczalnie przeznaczony dla króla Francji Ludwika XII i jego małżonki Anny, księżnej Bretanii. W latach 1763-1900 obraz zaginął i uważano, że został zniszczony. Później został odkryty, odrestaurowany i przypisany Leonardo. Jednak wielu uczonych twierdzi, że takie przypisanie jest błędne. Leonardo da Vinci: Salvator mundi - 45,4 cm × 65,6 w listopadzie 2017 roku dzieło zostało zlicytowane i sprzedane anonimowemu nabywcy niczym Leonardo da Vinci. Aukcja osiągnęła nowy, niewyobrażalny rekord, a prace sprzedano za 450 312 500 milionów dolarów. Kompozycja przedstawia Chrystusa jako zbawiciela świata, trzymającego lewą ręką kryształową kulę, prawą błogosławiącą. Jezus pojawia się ubrany w typowe renesansowe stroje. 9. Mona Lisa Znany również jako Mona Lisa, Mona Lisa Jest to olej na drewnie namalowany przez Leonarda w latach 1503-1506. Obraz jest portretem Mony Lisy, młodej żony Franceso de Giocondo, według zeznań Giorgio Vasari (1511-1574), malarz, architekt i biograf różnych renesansowych artystów Włoski. Dzieło zostało nabyte przez Franciszka I, króla Francji w latach 1515-1547. W 1911 obraz został skradziony i odzyskany dwa lata później, w 1913. Leonardo da Vinci: Mona Lisa - 77 cm x 53 cm - Luwr, niezliczona ilość teorii i spekulacji na temat tej pracy, ale jej prawdziwym cudem jest nie tyle tzw. enigmatyczny uśmiech, co zastosowana technika. Przedstawienie wprowadza nastrojową perspektywę, która będzie miała wpływ zarówno na barok, jak i na Velázqueza. Na tym portrecie Leonardo umieścił postać na pierwszym planie, malując ją ostro, podczas gdy pejzaż jest delikatnie rozmyty. Pomaga to budować poczucie dystansu do krajobrazu, ale bliskości do przedstawianej kobiecej sylwetki. W ten sposób wzrok gubi się na horyzoncie. Jest to doskonałe wykorzystanie technik sfuma i perspektywa atmosferyczna. Koré - Marmurowa Rzeźba - Około 550-540 pne - 63 cm x 36 cm, odniesieniu do samego portretu i jego słynnego uśmiechu trzeba powiedzieć, że podobny wyraz znajdujemy w innych pracach artysty, takich jak Santa Ana i San Juan. Jednak uśmiech mógł być tylko wiernym odwzorowaniem modela lub wyrazu wpływ archaicznego uśmiechu sztuki greckiej (patrz obraz Koré), który tak wpłynął na Renesans. Zobacz szczegółową analizę Obraz Mony Lisy 10. Dziewica z Dzieciątkiem ze św. Anną Malowane olejem na drewnie, Madonna z Dzieciątkiem ze św. Anną został stracony w 1510 roku. Przedstawiono w nim trzy postacie biblijne: św. Annę, matkę Maryi, Dziewicę i Dzieciątko Jezus. Jezus trzyma w ręku baranka. Figury są przedstawione w kształcie piramidy na skalistym i słabo zaznaczonym tle. W tym część konturów Santa Ana jest rozcieńczona w sfuma. Leonardo da Vinci: Madonna z Dzieciątkiem ze św. Anną - 1,68 m x 1,12 m - Luwr, że jest to dość powszechny motyw ikonograficzny, dziwną rzeczą jest pozycja Marii, która siedzi na kolanach matki. 11. Św. Jan Chrzciciel Św. Jan Chrzciciel Jest to obraz olejny na drewnie wykonany w latach 1513-1516. Niewykluczone, że było to ostatnie dzieło malarza, już w ostatnich latach renesansu i początkach manieryzmu. Na tym obrazie św. Jan wskazuje w górę palcem wskazującym prawej ręki (gest powtarzany wyczerpująco). w pracach artysty), być może wzmacniając znaczenie chrztu w Duchu dla zbawienia dusza. To przedstawienie postaci św. Jana Chrzciciela różni się od wszystkich poprzednich archetypów, które do tej pory przedstawiały świętego jako postać szczupłą i zaciekłą. Leonardo da Vinci. Św. Jana Chrzciciela. 69 cm x 57 cm - Luwr, Jan jest tu przedstawiony na nieczytelnym tle, z bardziej kobiecymi niż męskimi liniami. Jego postawa, otulona owczą wełną, przywołuje zmysłowość, uwodzicielską postać, przywodzącą na myśl satyrów z mitologii greckiej. Sztuka nawiedza i niepokojąca. W dziele tym raz jeszcze zostaje wyeksponowany androgyniczny charakter malarstwa Leonarda, a także jego mistrzostwo w technice światłocienia. Poza tym przedstawienie św. Jana Chrzciciela powtarza enigmatyczny uśmiech Mona Lisa Tak Św. Co ciekawe, kiedy Leonardo przyjął zaproszenie Franciszka I do przeprowadzki do Francji w 1517 roku, ten obraz był jednym z tych, które postanowił zabrać ze sobą, dodając również Mona Lisa Tak Dziewica z Dzieciątkiem i Świętą Anną. To może Cię zainteresować 25 najbardziej reprezentacyjnych obrazów renesansu Biografia Leonarda da Vinci Leonardo da Vinci (1452-1519) urodził się w małym miasteczku niedaleko Florencji zwanym Vinci. Ponieważ był nieślubnym synem notariusza i kobiety, która prawdopodobnie byłaby niewolnicą, został oddzielony od matki w wieku 5 lat. W wieku 14 lat wstąpił do warsztatu Verrochio jako praktykant. Autoportret Leonarda da VinciBez nazwiska stał się znany jako Leonardo da Vinci. Jego pełne imię to Leonardo di ser Piero da Vinci, co oznacza Leonardo syn (Mes) ser Piero de Vinci, ponieważ ojcostwo Leonarda przypisuje się Messerowi Piero Fruosino de Antonio da Vinci. Chociaż do historii zapisał się jako malarz, do naszych czasów zachowało się tylko nieco ponad dwa tuziny przypisywanych mu obrazów. W rzeczywistości wyjaśnieniem może być fakt, że Leonardo nigdy nie był bardzo płodnym malarzem. Ciekawy umysł, interesował się wszystkim, ale nie poświęcił się całkowicie niczemu. Jednak jego wkład i wpływ na malarstwo i sztukę w ogóle jest niezaprzeczalny. Dla Leonarda malarstwo było sztuką par excellence, ponieważ malarz kończy swoje prace wysiłkiem rozumu. Malarz jest więc intelektualistą, a rzeźbiarz kończy swoje prace wysiłkiem fizycznym. Ten i inne pomysły przyczyniły się do rozbieżności, która przez lata toczyła się między Leonardo i Miguelem Ángelem (dla których rzeźba była najwspanialszą sztuką, a dla których malarstwo olejne uważano za coś charakterystycznego dla kobiety). Pomimo tego, że nie dotarł do nas żaden portret młodego Leonarda, rzeźba Dawida Verrochia zawiera rysy Leonarda, który jako młody człowiek miał dość atrakcyjną postawę. Andrea del Verrocchio: Dawid - Brąz - Museo Nazionale del Bargello, roku 1476, jeszcze w warsztacie Verrocchio, Leonardo został oskarżony o sodomię, a później został uniewinniony. (Tekst przetłumaczony przez Andrea Imaginario).
Zbawiciel świata. Zwiastowanie (obraz Leonarda da Vinci) Kategorie: Twórczość malarska Leonarda da Vinci. Obrazy włoskich malarzy. Obrazy malarzy renesansu.
Parachute. This was one of Leonardo da Vinci’s best inventions which has even more relevance in today’s time than then. The 15th century was the first time the world saw illustrative sketches of a conical parachute in Vinci’s manuscripts. His design mainly consisted of a linen cloth, sealed on all sides and held open by wooden poles
Leonardo Da Vinci was born in 1452 outside of Florence, Italy. He was a famous painter and one of founders of modern science. Born in 1452 outside of Florence, Italy, Leonardo was raised by his father. He had seventeen siblings and half-siblings. His father was an artist and encouraged Leonardo to paint and draw.
xEqOft8. 240 139 199 183 216 205 256 356 174
rysunki leonarda da vinci
